Kelimeler ağzımda tüterken anlıyorum,
bardaktaki buharı eskisi kadar aramadığımı.
Sıcağına sığındığım ne varsa
şimdi sadece elimde, alışkanlıkla tuttuğum birer hatıra gibi.
Bir sigara yakıyorum bazen,
neden içtiğimi bilmeden,
dumanı bile yetmiyor anlatmaya sessizliğimi.
Ne avunmak kalmış, ne vazgeçmek
bir zamanlar anlam yüklediğim her şey,
şimdi boş bir ritüel gibi.
Zaman, acele etmeyen bir misafir artık;
gündüzle gece arasında usul usul süzülüyor yudumlar.
Çay bile içimdeki suskunluğa alışmış,
ne sıcaklığımı arıyor
ne de adını koyamadığım boşluğu.
Yaş almanın demi bu belki de,
Kalan var, eksilen yok…
aynı fincanda içiyorum çayı belki,
ama eskisi gibi ısıtmıyor içimi.
(c) Hüseyin Aslan | 19.04.2025
Bir benzetme yapacak olursak, bir insanın acı çekmesi, boş bir odadaki gazın davranışına benzer. Boş bir odaya belli bir miktarda gaz verildiği zaman, oda ne kadar büyük olursa olsun, gaz odanın tamamına yayılır. Ne kadar küçük ya da büyük olursa olsun, acı da insanın ruhuna ve bilincine tamamen yayılır. Dolayısıyla insanın çektiği acının "büyüklüğü" kesinlikle görecelidir.
Sayfa 59 - OkuyanusKitabı okuyor
Kant bu düşüncesini kısaca şöyle anlatmaktadır: "Algısız kavramlar boş; kavramsız algılar kördür".⁹¹
⁹¹Kant, Arı Usun Eleştirisi, s.66
Zaman geldiyse, her şey boş artık ne yapsak nafile.
Sayfa 243Kitabı okudu
