nasıl oldu da hikayem aynı satırda hem acıklı bir türküye hem de acımasız bir zalime yazılmış zulüm marşlarına benzedi. nasıl yüzümün aynı zerresi hem bir mazlum çocuğa hem korkunç bir canavara idam kesildi. nasıl hem kan oldum hem bıçak. nasıl oldum böyle. hem fermanlarla bir kurtuluş gününde asılacak, hem bir bardak su verip yüzü yıkanacak. nasıl olamadım biri, nasıl her şey oldum da bir şey olamadım. nasıl böyle, böyle kristal kristal parçalanmış bir cam gibi bin parça ama hepsi sanki ayrı bir parça, nasıl.
İyi geceler... +4
Ne kadar iyiydi hayat? Hep İyiyi düşünmek bizi içinden çıkamayacağımız hüsranlara uğratmayacak mı … ki zamanında uğrattı. Yalpalayıp düştüğümüzde ya daha kötü olursak . Benim anladığım ve tecrübe ettiğim kadarıyla bazen kötüyü de düşünmek lazım ama kötüyü yapmayacak vicdana da sahip olmak lazım. Ancak böyle biraz daha insan kalabiliriz.
Nedenini bilmediğim bir şekilde bu gece bunları paylaşmak geldi içimden
Bir damla suydum ben. O kadar yandım ki... Umrumda olan pek bir şey kalmadı ve umrumda olmayanlar çoğaldı. Neticede bırakarak tüm ağırlığımı buhar olup havaya karıştım. Gereksiz ağırlıklarım kalmadı artık daha hafif yaşamım.
Yine en şefkatlisinden boşvermişlik kahvesi yaptım kendime ve bir mum yaktım kendimi dışardan da görebilmek için. Saatlerce ama aralıklı olarak o muma baktım. Kendimi içerden görmeye o denli alışmıştım ki kendi yanışıma "ah"larken başkalarını aydınlattığıma mutlu olmaya fırsat bulamamıştım. Ve mum ışık vermez ya dibine; kendine... O yüzden nerede yanan başka bir insan var, onları yolumda ışık olarak taşırım. En karanlık yolları ben hep böyle aşarım.
Başkaları için bir yıldız olarak yaşarım, budur benim parlayışım. Türümdeki temas ettiğim her bireyin kendini bulması ve kendilerini gerçekleştirmesi adına var olan bir yıldızım; kişisel menkıbe ya da adanmışlık da diyebiliriz adına. Adanmak... Belki de Tanrı tarafından, Tanrı'nın kendine adadığı bir armağanım.
G҉ E҉ C҉ E҉
Git gide azalıyorsun içimde. Eskiden daha çok özlerdim seni, gözlerim dolardı hatırladıkça. Unutuyor muyum, alışıyor muyum bilmiyorum. Kırgın da değilim artık. Kızgınlığım yalnızca kendime. Ne vardı da böyle çok sevdim sanki seni. Hiç kurmasaydım o hayalleri, silip atsaydım bendeki resimlerini. Sen her ''gidiyorum,'' dediğinde, bu kadar küçük düşürmeseydim kendimi. Ama bu sefer farklı. Git gide azalıyorsun içimde. Sahiden unutuyor muyum, uyutuyor muyum yüreğimi bilmiyorum. Bildiğim bir şey varsa, yalnızca yüzünü unutmaktan korkuyorum. Gel diye yazmıyorum bunları sana. Sadece seni böylesine çok sevmem neyine yetmedi onu merak ediyorum. Sana böylesine bağlanacağım aklımın ucundan bile geçmezken, nasıl oldu da kalbimin içini deldi geçti. Bunca acıyı çekmeme rağmen, sana hiç dokunamayacak olmam yakıyor canımı. Ama bir başkası, bunların hiç birini yaşamadığı halde sana sahip olacak. Neden?
Ben samimiyet dinine inanıyorum. Samimiyete ateist olanlardan çok, samimi olmadığı halde samimi olduğunu söyleyen münafıklardan korkarım. Allah'ım ben en iyi insan değilim, en kötü insan da değilim ama en samimi insan olabilirim. Çünkü kendime yalan söylediğimde şerefsiz doğru konuş diyorum içimden hemen. Dünyanın kusursuz ahlaklı ve süper
dolunay ve yakamoz dediler ki bana
...
Perdeleri indirip içine dönebilirsin.
Rol yapmaya gerek kalmaz..
Birkaç farklı yüz taşımaya, sahte jestlere..
Böyle olduğuna inanır insan..
Ama gördüğün gibi gerçeklik bizimle dalga geçer, sığınağın yeterince sağlam değil..
Hayat her şeyin içine sızar..
Ve tepki vermeye zorlanırsın...
.