Ona göre, asıl çocuk olan benmişim bu, başlangıçta bir kuşkuymuş, ama giderek tam bir inanç halini almış onda.Benim yalnızca boyum posum, elim yüzüm bir yetişkine benziyormuş; ama gelişme yönünden, ruh, kişilik yönünden, hatta belki akıl yönünden bile, bir çocukmuşum ve altmış yaşına dek de yaşasam,böyle kalacakmışım. Çok güldüm tabii; doğru değildi bu; nasıl çocuk olabilirdim ki ben?Burda gerçek olabilecek tek şey, yetişkinlerle birlikte olmayı sevrnememdi; gerçekten de -ta ne zaman fark etmiştim bunu- büyüklerle birlikte olmayı sevmiyordum.Çünkü yapamıyordum onlarla.Yetişkinler bana ne söylerlerse söylesinler, bana karşı ne kadar iyi olurlarsa olsunlar, bana zor geliyor onlarla birlikte olmak; canım hep dostlarıma gitmek istiyor; ve benim dostlanm, her zaman, yalnızca çocuklardır.
Sayfa 110Kitabı okudu
Kitap okumayı seven birinin insanları sevmemesi mümkün değildir bence. Çünkü insan denen varlığın özünü bulma çabasından başka ne ifade edebilir ki kitapseverliği? Tabii kitap derken içi boş, bol aksiyonlu, edebi değeri olmayan best seller'lar değil kast ettiğim. (Tabii nadir de olsa hem best seller olup hem nitelikli olan kitaplar da var)
Bir şey anlatan, anlattıklarıyla okuyanların iç dünyasında farklı bir pencere açan, ufku genişleten kitaplardan söz ediyorum. Zaten gerçek bir kitapsever de ancak böyle kitaplarla ilgilenebilir.
ÇOK GÜZEL BİR AŞK HİKAYESİ KESİNLİKLE OKUNMALI....
Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez....
Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler. Gençtiler, çok genç... Birbirileriyle konuşacak cesareti
Sayfa 190Kitabı okudu
