96 syf.
·
Not rated
Yenik ama yüce bir şairin teselli arayan küskün sözleri, insanın yüreğini dağlayan monologu.
"Öte dünyanın karanlığında huzur bulsun insan."
Reader Follow Recommendations
Nüfusu oluşturan milyonlarca insan bedensel, zihinsel ve ahlaki açıdan çürümektedir. Kimse de bu çürümüşlüğün yaydığı kokuyu hissetmiyor: herkes kokuyu alıyor ama tamamen alışmışlar, onlar için normalleşmiş. Zaten böyle olması gerektiğini düşünüyorlar.
Böyle mi olmalı?!
Mal sahipleri mallarına bir şey olacak diye korkmaya başladılar. Ömürlerinde açlığı görmemiş olanlar, açların gözlerini gördüler.
Açlığı, yalnız kendi büzülmüş midesinde değil, çocuklarının da büzülmüş karınlarında duyan bir adamı nasıl korkutabilirsiniz? Onu sindiremezsiniz. Çünkü o, her korkuyu aşan bir korkuyu tatmıştır.
Yaşamayan insanlara cennet umudundan nasıl söz edilebilir?