Haklı olarak cezalandırılacağımı kabul ediyorum. Peki bu masumların suçu ne? Ne önemi var! Onurları lekeleniyor, felakete sürükleniyorlar: Bunun adı adalet.
Yaşlı zavallı annem beni endişelendirmiyor; altmış dört yaşında, ölüm haberim onu öldürecek. Veya ayak tandırında hala biraz sıcak külün kalacağı ana kadar birkaç gün daha yaşarsa hiçbir şey söylemeyecek.
Karım da beni hiç endişelendirmiyor; zaten sağlığı şimdiden kötü, sinirleri bozuk. O da ölecek.
Tabii ki delirmezse. Delirmenin insanı yaşattığı söylenir; en azından bilinç kaybolduğu için az acı çekilir; ölü gibi uyunur.
Ama kızım, yavrum, şu anda gülen, oynayan, şarkı söyleyen, hiçbir şey düşünmeyen zavallı küçük Marie'm, işte o beni kaygılandırıyor!
Beni öldürecek. Hayır, ben kendi nefsimi öldüreceğim, halbuki bu bir cinayettir. Kaçsam mı ? Ya çocuklarım ? Ayrılsam mı ? Fakat on beş sene evlilikten sonra M. de Mortsauf'la beraber kalamayacağımı babama nasıl söylemeli? Hem babam veya annem buraya gelirlerse o, ağırbaşlı, uslu, terbiyeli, hoşsohbet olacak. Sizce, evli kadınların babaları var mıdır? Anaları var mıdır ?..
HÜRMÜZ: Aman doktor canım cicim doktor
Derdime bir çare
Çaresiz dertlere düştüm
Doktor beyim bir çare.
