Ortaokula gittiğim zamanlarda kitap okuma sevgim 0'dı, hatta o kadar düşüktü ki, kitabın kapağını açmak bile bana eziyet gibi gelirdi. Türkçe derslerinde çoğunlukla okuma günü yapardık, sınıfımızda o zaman kitaplık vardı, herkes bir kitap seçerdi, ben de seçerdim ama okumak için değil, okuyor görünmek için... Genelde etrafı izleyen o kişi bendim. Daha sonra liseye geçtim, okuma sevgim yine yoktu, bir gün İngilizce Öğretmenim bana bir kitap verdi, "Bu kitabı seveceksin Neslihan, benim kızım da sevmişti, seni de kızım gibi görüyorum." Verdiği kitap Kristin HANNAH'IN Ateşböceği Yolu kitabıydı; bu arada İngilizce Öğretmenim ile aram çok iyiydi, her hafta kitap getirirdi... Neyse ben o kitabı okudum, baktım sevmeye başlıyorum, evde bulunan Canan TAN'IN Piraye adlı eserini okudum, ve böylelikle kitaplar ile tanışma hikayem başlamış oldu. 🫶🏻
İçimden geldi ve anlatmak istedim, siz peki, kendi kendinize mi sevdiniz kitap okumayı, yoksa teşvik eden insanlar mı oldu? 📚🌻
Ben ve bambum, bambum ve ben. Sıcak ve nemden dolayı savaş veriyoruz. Sizinle tanıştırmak istedim. Adı macit.
Ben ona kitap sebahattin ali okudum ama ben macite kitap okurken göremiyorsunuz, bizim hayatımızda fotoğrafımızı çekebilecek üçüncü bir varlık yok.
Ama tanrıya duacıyız, nedenmi.? Ben gölgede, bambu macit de suda olduğu için.
Benim bu günlük hikayem de bu işte.
Dört sene önce, Sibel ile ilk karşılaştığımızda, bana "Senin hikâyen ne"' diye sormuştu. Ben de "Bir hikâyem yok," demiştim. Bugün anlıyorum..." dedim, Demir'e doğru minnetle bakarak. "Benim hikâyem senmişsin. Ve ben bu hikâyede benim yol arkadaşım olduğun için, her zaman yanımda olduğun için ve yine hayatımın her döneminde
destek olacağını bildiğim için teşekkür ediyorum.
Sayfa 620 - DokuzyayinlariKitabı okudu
"Benim hikayem bu kadarmış gibi geliyor. Ben bu kadarını hayal edebildim çünkü. Gerisi yok ki"
