Her şey yoluna giriyor. Gördüğüm ufak ışıltıları kendi ellerimle söndürdüm. İnsan kendiyle bile anlaşamıyor bazen. Kimsenin okumayacağı bir deftere bile yazamıyor bazı şeyleri. Her sene erik topladığım ağacı keserken hiç üzülmedim mi acaba. Toza olan alerjimi tozun içinde çalışarak tedavi ettim. Zorunluluklar insanı değiştiriyor. Ailemi seviyorum.
“Çağımızın büyük yanılsamalarından biri bu. Kendi içimizi gitgide daha az dinler olduk. Hatta kimi zaman yaşamımızda ne yapmayı istediğimizi bile tam olarak bilemeyebiliyoruz. Dahası gündelik yaşantı içinde bize ait olmayan, toplumun bize dayattığı kurallara uyabilmek adına yolumuzu şaşırdığımız da oluyor.”
“Kurallar mı?”
“Evet, adına ister kurallar, ister yasalar de. Davranış kuralları, düşünce kuralları ve en çok da zevk kuralları. Bana öyle geliyor ki yüreğimizin tercih ettiğini değil de bizi sevmeye zorladıkları şeyleri seviyoruz. Giysilerimizi, telefonlarımızı, içeceklerimizi, izleyeceğimiz filmleri seçen gerçekten biz miyiz?”
Mavi bir sayfa açtım senden sonra, masmavi
İçinde mutsuzluk ümitsizlik yok
Yalan yok, ihanet yok, ümitsizlik yok
Adını koyamadığım buruk bir mutluluk var
Senden kaçış, bu aşktan kurtuluşum yok
Kendime başka bir renk seçeyim diyorum, yine olmuyor
Bütün renklerde bir parça senden var
Bütün şiirlerde bin parça benden var
Bırak kendini, beni bile çok görmüşsün bana
Defalarca çelme taktığım gururum
Şimdi aynalarda hesap sorar olmuş bana
Sayfa 49Kitabı okudu
Nesnelere baktığım zaman bile onların varoluştuklarını düşünmekten çok uzaktım; bana sanki bir dekor gibi görünüyorlardı. onları elime alıyor, araç olarak kullanıyordum, dirençlerini önceden kestiriyordum ama bütün bunlar yüzeyde kalıyordu. Varoluş nedir diye sorulsaydı, özlerini değişime uğratmadan nesnelere dıştan eklenen boş bir biçimdir derdim. sonra birden ortaya çıkmış, belirivermişti işte, varoluş kendini açığa vuruvermişti. zararı dokunmayan soyut bir kategori havasını kaybetmişti. Nesnelerin hamuruydu o; şu kök varoluştan yoğurulmuştu. daha doğrusu kök, bahçenin kapıları, sıra, yer yer gövermiş çimenler ortadan silinmişti nesnelerin çeşitliliği ve bireyselliği bir dış görünüş, bir ciladan başka bir şey değildi. Bu cila erimiş, karmakarışık, devasa ve yumuşacık kitleler kalmıştı geriye. Çıplak, hem de müstehcen ve ürkütücü biçimde kitleler.
Sayfa 189Kitabı okuyor
