Bir şey içime oturmuş kalmıştı. Yok olmak. Toz olmak istiyordum. Varlığım orada olmamalıydı. Gelip beni alsalardı. Uzaydan ya da bir yerlerden gelselerdi. Sessiz sedasız kaybolsaydım. Yerime Kız Kulesi’ni bıraksalardı. Ne alakaysa?
Gülmüştü. O gülünce ben rahatlıyordum.
“ Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku,” dedim.
“ Evet, biraz sapık ve tek taraflı bir tutku, “ dedi, arkasını dönüp gitti.
Sayfa 20 - İletişim
“ Dağıtmazsam, toparlayamazdım. “
Sayfa 12 - İletişim
Fakat Müzeyyen Bu Derin Bir Tutku
Duy beni bitiyorum sana Müzeyyen...
Tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim. Önemsemedim.
Hayalimdeki evlilik :D
Biz Müzeyyen ile telsiz duvaksız evlenmiştik. Kendi kendimize evlenmiştik. Nikâhı Müzeyyen kıymıştı. Galata Kulesi’nin tepesindeydik. Güneş, Haliç’in kuyruk sokumunda, inceden yangın rengindeydi. Müzeyyen önümdeydi, hafiften sarılmıştım. Kollarımı kendisine daha da çekerek, kendini benimle sıkı sıkı sarmış ve “Tamam,” demişti, “güneş bu işe izin verdi, pederim olarak.”
“Fakat Müzeyyen, bu derin bir tutku.”
Ses tonlamalarına takılırdım. Sesler her şeyi söylerdi.
Dünyanın bütün Kızılderilileri yenilir, Spartaküs kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, Sadri Alışık denilen hergele, her filminde ağlardı. O ağladıkça ben de ağlardım.
“Bu dünyada yerim, yokmuş yokmuş. Keşke bir yalan olsaydım, olsaydım.”