Kimsesiz olduğunu iliklerinize kadar hissettiğiniz bir an oldu mu hiç ? Olmuştur.Herkes tarafından terk edildiğinizin kafanıza dank ettiği oldu mu? Şu an o kadar baskın ki bu his bende.Gerçi hiçbir zaman ailemin varlığını hissetmedim.Mesela kep atma törenime gitmedim çünkü herkes ailesiyle birlikte gelecekti.Benim ailemin ise kaçıncı sınıf olduğumdan haberi yoktu.Okulda ettiğim tüm haklı kavgalarımda disipline giden ben oldum, çünkü diğerlerinin aileleri gelip evlatlarını savunurdu.Toplantılara gelebilecek birisi olmadığından hep yalan söyledim.Küçük yaşta sürekli aile kurmanın hayalini kurardım,aileye hasret olduğum için.Ama bu beni karşı tarafın gözünde itici, istekli,meraklı birisi yapmıştı.Şimdi sorsanız böyle bir isteğim ve hayalim yok çünkü heveslerimi öldürdüler.Çocuğumun olmasını hiç istemedim,kendi travmalarımı ona yaşatmak istemedim.Çok korktum,kendi yaşayamadığım hayatımın hıncını ondan çıkartmaktan.Kendi web sitemi kurmuş,birçok insandan destek alan ve kendi gelirini sağlayan,yük olmamaya çalışan biriyim.İkinci üniversiteme hazırlanıyorum.Herkesin dışarıda saygı duyduğu biriyken o kapıdan eve girince hep küçümsenen biri oldum Defalarca öldüm ,kimsenin haberi olmadı.Ben hep kaldırım köşesinde terk edilen kişi oldum.Mutlu ailelerin yürüdüğü yollara dalan kız oldum hep.Bazen diyorum keşke çok kötü biri olsaydım ve tüm bunlar kötü olmamın bir getirisi olsaydı diye.Çünkü iyiyken bu kadar haksızlığa uğramak çok zor,fazlasıyla zor..
Şöyle bir şey var internette . Can Yücel'in olduğu söyleniyor. Ama Yeni Türkü'nün Başka Türlü Bir Şey'i şairin Değişik ve Yapraktı şirlerinden alınmış ve bununla alakası yok. Tahminimce bu şiir yıllar önce şaire ithaf için yazılmış olabilir. Belki de gerçekten onundur. Cahilim nede olsa ben. Ne olursa olsun güzel bir şiir ve paylaşmadan edemedim.
Ne zamandır onyedi, onsekiz kelimeyi yan yana getirerek doğru düzgün üç, dört cümle kurduğum yok. Bu yaz ayları hep böyledir zàten. İnsanı işinden, gücünden alıkoyar hep. Gerçi işimiz, gücümüz yazmak değildir lâkin yazmak da istiyor insan bâzen. Ne yazacağını da bilmiyor. Belki de biliyor. Bilmiyorum. Yani ne yazacağını bilip bilmediğini
" selam, eji.
bunu şimdi anladım ki...
senin için hissettiklerimi söyleme şansım hiç olmadı.
ne kadar kısa zamanımız vardı değil mi? hala birbirimiz hakkında öğrenecek çok şeyimiz vardı, konuşacak çok şeyimiz vardı, anlatacak çok hikayemiz vardı ama seninle birlikte olduğum kısa süre, şimdiden kendi başına bir ömür gibi geldi. geçmişimin
Dünya yaratıldığından beri hiçbir şey eşit olmadı. Ne duygular ne insanlar hiçbir şey.
Ama Tanrı böyle bir şeye nasıl izin verebilirdi ki sonuçta o Tanrı'ydı. Kullarına eşit davranırdı.
Bir gün bir melek çok acı çeken bir kadın gördü, yalnızdı. Kadının acısını hissedebiliyordu. Ve bu acı dayanılmazdı. Nedenini bilemedi.
Bunu Tanrı'ya sormaya
SEVDA KOKUYORSUN
Yıllar geçmiş amma geçmemiş yaram
Rüyama girince anladım bunu
Sevda kokuyorsun hem buram buram
Baharı sürünce anladım bunu
Bombaymış hasretin yine patladı
Eğriyi doğruyu böyle kutladı