Emilia yorulmuştu. Yoğun bir gündü, Bay Ash'e günün raporunu verdikten sonra biraz dinlenmeyi planlıyordu. Ofisin kapısını tıkladı.
"Girin." kapıyı yavaşça aralıyarak girdi içeri.
"Bay Ash, yeni kazançlar elde ettik. Ayrıca karşı kalenin ajanlarından birkaç kişiyi yakalamayı başardık." Ash bu duruma sevinmişti
Yerin yedi kat dibine geçtim o anda. O kadar basit, bir o kadar da vurucu bir şekilde ifade etmişti ki vaziyetimi, itiraz edecek kuvveti kendimde bulamadım. Haklıydı, cemiyete katılmam için kimse zorlamamıştı, kendim istemiştim burada olmayı. Üstelik seni kaybetme pahasına. Çocuk oyuncağı değil, inkılap yapılıyordu burada, tarih yazılıyordu, üstelik insanların kanıyla. Ne bunları bilmeyecek kadar cahil ne de tecrübesizdim. Daha çocukluktan itibaren bulaşmıştım siyasete, daha doğrusu siyaset bana bulaşmıştı, babamı sürgüne yollamış, o değerli varlığı elimden almıştı. Vatan, insanın kaderiydi, ne kadar çabalarsa çabalasın kaçamıyordu ondan. Paris’e gelsem de kurtulamayacaktım. Bu defa da aklım, yüreğim bu topraklarda kalacaktı. Hem kendim mutsuz olacak hem de seni mutsuz edecektim. Evet, haklıydı kumandanım, artık bu tereddütten kurtulmalıydım, tefekkür aşaması bitmiş, artık hareket vakti gelmişti. Ben yolumu seçmiştim ve bu yol rengârenk çiçeklerle kaplı, hoş kokulu bahçelerin içinden değil, kan ve barut kokan bir volkanın yamaçlarından geçiyordu.
“İstibdat yıkılıyor Nona Paloma,” dedim sevinçle. “Sonunda despottan kurtulacağız. Millet ayaklanıyor... Kanun-i Esasi yeniden ilan edilecek...”
Ben böyle pürneşe açıklamalar yaptıkça onun sevimli yüzüne karamsar bir ifade hakim oldu.
“Doğruymuş demek...” Burnunu çekerek yeniden fasulyeleri ayıklamaya koyuldu. “Hayırlısı diyeceğim ama olmayacak... Hiç hayırlı olmayacak...”
“Niye öyle söylüyorsun Nona Paloma? Vatana hürriyet gelecek, eşitlik olacak, milletler, dinler yeniden kardeş olacak...”
O sevimli kırış kırış yüzünü bana çevirdi.
“Hiç öyle olmayacak... Daha beter olacak. Bu memleket yıkılacak, Eliyahu Anavi yardımcımız olsun. Bizi bu şehirden sürecekler...”
Sözlerinden çok gözlerinin derinliklerine kadar sinen o kaygı etkilemişti beni. Yine de sormadan edemedim:
“Kim yapacakmış onu?”
“Hıristiyanlar,” dedi sanki birinin bizi duymasından korkuyormuş gibi. “Hıristiyanlar, bilmiyor musun sanki. Yunanlar, Bulgarlar, Ulahlar, belki de Sırplar, artık kimin gücü kime yeterse...” Çaresizlik içinde başını salladı. “Osmanlı yıkılacak çocuğum... Hepimizin felaketi olacak... Atalarımızın, dedelerimizin mezarını bırakıp yine yollara düşeceğiz... Siz Türkler küçük Asya’ya, biz Yahudiler kim bilir nereye? Ama ben hiçbir yere gidemem...” Sözlerinin etkisini kendisi de yeni fark etmiş gibi derinden bir “Ah!” çıktı ince dudaklarının arasından. “Ah! Ne büyük felaket!” Sonra ellerini yukarı kaldırdı. “Ey kudretli Tanrım, ne olur vakit geçirmeden al canımı. Ne olur şu güzel ülkenin dağıldığını gösterme bana. Ne olur başka bir şehirde ölmeme müsaade etme.”
