Nankörlük
Öyle yoruldum ki herşeyden, herkesten.
Ona yaranmaktan Onu dinlemekten
Dönüp baktım ne geçmiş elime
Herkese iyilik yapıp kötülük görmekten.
Öyle yoruldum üstadım dert dinlemekten
Herkese derman bulma derdinden
Dönüp baktım ne geçmiş elime
Derdime dert kattı iyiliğimden gelen
Öyle yoruldum ki bu kadar iyi düşünmekten Herkese güvenip kendim gibi bilmekten
Bundan sonra son sözüm üstadım
Yalnızlıktan başka yola gitmemekten.
Ahmet Yasin aktürk
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Cahit Sıtkı Tarancı
OLDU OLACAK VELHASIL KELAM
Şimdi bitti buda,
Nefesimden kısa.
Yol daha çok uzun,
Çabuk akan zamana.
Ama benim acelem yok,
Yetişmeyeceğim bir yana.
Güneşi patlattım,
Saatimiz çalışıyor ama kalbimiz durmuş Çalışmıyor
Ne çocuklarımız, ne torunlarımız bakır mutfak eşyalarını tanımıyor.
O kalaylı tasları, tencereleri, tavaları.
Hiçbiri kalaylı bir maşrabadan kaynak suyu içmedi.
Bakır eşyalar onlar için artık bir aksesuar, bir süs unsuru. Oysa vaktiyle o tavalar, o tencereler kimlerin elinden geçti.
Kaç gelinin, kaç dedenin, kaç babaannenin bir ömrü dolduran
çünkü beyaz bir gemidir ölüm siyah denizlerin hep çağırdığı
batık bir gemi
sönmüş yıldızlar gibidir
yitik adreslere benzer ölüm
yanık otlar gibi
sen bu şiiri okurken ben belki başka bir şehirde ölürüm..
*196