Karalama1
Son yıllarda çok kitap okuduğumdan olsa gerek, yazarlara özendiğim zamanlar oluyor. Bir şeyler anlatma, ahkam kesme, bir şeyleri tanımlama, o şey hakkında yargılarda bulunma ve o şey hakkında hüküm verme ihtiyacı mı desem bunun adına, bilemiyorum. O kadar anlatılmaya, tanımlanmaya, hakkında yargılarda bulunulup, hüküm verilmeye muhtaç konu varki,
1986 yılında bir yaz gününde taşındık şartlarıyla karakterimi oluşturan, davranışlarımı koşullayan bu mahalleye. Geldiğimiz yere kıyasla daha canlı daha renkli bir yerdi. O çocuk aklımla bu mahalleye taşınmamızın beni çok mutlu ettiğini hatırlıyorum. Galiba hafıza tanıdığı, unutup yabancısı olmadığı şeyleri hatırlıyor sadece. Bugün yabancısı
Tam bir hafta önce, çarşambayı perşembeye bağlayan gece, öyle çok dolmuştum ki sosyal medyada karşıma çıkan bir sözü defterime not alayım derken alıp başımı gittim ve kalemimi durduramadığım bir yazma anı yaşadım. Derinlerde saklı olan tüm düşüncelerim sanki o anı bekliyormuş gibi dökülüverdiler kağıda. Ve ben bile çok şaşkınlıkla izledim bunu. O kadar hızlı yazıyordu ki ellerim, hangi konuya geçeceğimi veya hangi kelimeleri kullanacağımı bir saniye bile düşünmeden iki sayfa yazmış bulundum. Bu olaydan birkaç gün sonra yazıyı tekrar okuduğumda bazı satırlarla ilk kez karşılaştım ve içinde bulunduğumu fark etmediğim ruh halimle yüzleştim. O yazıda şundan bahsetmiştim: " Kimse bana, benim onlara merhem olabildiğim gibi merhem olamıyor. İşin kötüsü, ben de kendimi başkalarını iyileştirdiğim gibi iyileştiremiyorum. Herkese yetiyorum da kendime gelince eksik kalıyorum gibi."
Ve bugün annem bana bir kargo gönderdiğini söyledi. Telefonla konuşurken de şöyle cümleler kurdu: "Sen çok güzel bir ruhsun, o yüzden seni mutlu etmek istedim."
Çok duygulandım ve ağlamaya başladım.
Ne büyük bir şükür sebebi🥹
Sanki bir melek gelip dokundu omzuma ve hayatımdaki güzellikleri hatırlattı. Binlerce kez teşekkür ederim Allah'ım.🥹🤍