Sartre Bulantı'da: "Yalnızlık; düşündüklerinizin kafanızın duvarlarına çarpıp tekrar içerde kalmasıdır." diyor.
Yalnızlık, etrafında kimsenin olmaması değil, seni anlayan birilerinin olmamasıdır. İnsan insanın sadece anlayışına muhtaç. Çünkü insan, yaşarken anlaşılmalıdır.
"Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister.
Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan.
Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum."
Sayfa 164Kitabı okudu
Düşünmek istemiyorum. Düşünmek istemediğimi düşünüyorum. Düşünmek istemediğimi düşünmemem gerek.
Sayfa 137 - Can Yayınları
Varoluş nedir diye sorulsaydı,Özlerini değişime uğratmadan, nesnelere dıştan eklenen boş bir biçimidir derdim
Sayfa 189Kitabı okudu
“Bekleyiş, dayanılmayacak kadar ağırdı.”
Sayfa 239 - Can Yayınları, 46. Baskı, Çeviri: Selâhattin HilâvKitabı okudu
Saat üç. Bir şey yapmak isterseniz, bu saat ya çok geç ya çok erkendir. Öğleden sonra acayip bir an.
Sayfa 32Kitabı okuyacak
İnsanın gizlisi saklısı olurmuş, ruh hali değişirmiş, bazı duygular anlatılmazmış...
Yalnızım, ama bir kente yürüyen ordu gibiyim.
Ama şuramda bir bulantı. Gitmiyor, geçmiyor. İnsanlar arasında durmadan mikrop gibi yayılan bir hastalığın bulantısı bu. Kuşku ve güvensizlik. Bunları böyle böyle düşünmek zorunda kalışım... Yoklaya yoklaya yaklaşmak herkese. Şu anlamda ya da bu anlamda... Adımları hesaplı atmak. Yürekleri hesaplı açmak. Açık olamamak. Her gün biraz daha kapanmak. Her gün biraz daha köstebekleşmek, tilkileşmek, böcekleşmek...
Sayfa 452 - Everest Yayınları
