Başka insanlar nasıldı,pek bilmiyordum ama bana acı veren her şeyden uzak durmaya alışkın bir bünyem vardı.Bir şarkıyı en kötü zamanımda dinlediysem bir daha onu duymak bile istemezdim çünkü o şarkıyı bıkana kadar dinlemiş olurdum.Bir sokakta yalnız başıma ağlayarak yürüdüysem o sokaktan bir daha geçmek istemezdim,bir koku bana özlemi anımsatıyorsa o kokudan köşe bucak kaçardım.
Kimisi acının üzerine yürürdü,bense kaçan taraftaydım ve benim gibi olan her insan bilirdi ki kaçmak bir kurtuluş değil,sadece tedavisi geciktirilmiş bir açık yaraydı.
