“Bir kadını değerlendirmek gerektiğinde fiziksel kriterleri dışta tutma mantığını asla anlamamıştı . Sanki her şeyden önce bir kadın erdemli, annelik vasıfları yüksek, zeki , ahlaki değerlere önem veren biri olmak zorundaydı. Onu yüzü, vücudu, görünüşü için beğenmek, sevmek bir hakaretti . Kadınlar da hep iç güzellikleri için sevilmeyi isterlerdi.” Bu paragrafa bir kadın olarak uzunca bir süre takıldım. Evet iç güzelliğimiz için sevilmek hoşumuza gider. Ama gerçekten öyle mi? Fiziksel özelliklerimizden dolayı sevilmenin derinliksiz ilkelliği bizim egomuzu okşayıp içimizdeki vahşi arketipi ortaya çıkartmıyor mu acaba ? Yazara gelirsek, insan sonunu tahmin ettiği şeylerden huzur duyar, rutinlerimiz sırf bu güvenli, sakin alan yüzündendir. Grange’de ise tahmin edilemezliğin huzursuzluğu, kışkırtıcılığı var hep. Sanki yasak meyveyi elinden bırakamamak gibi..
