Akmayan gözyaşları kalpte birikirler, zamanla kabuk tutarlar ve kirecin çamaşır makinesini tıkaması gibi kalbi tıkayıp felç ederler.
Reader Follow Recommendations
Bakabiliyorsan, gör. Görebiliyorsan, fark et.
Kimse yalnız olmayı seçecek kadar güçlü değil. Yanlış kalplerde ruhunu kirletiyor herkes.
İyiyim, deriz ama aslında ölüyoruzdur, halk arasında buna kan kusup kızılcık şerbeti içtim demek denir ve bu içsel dönüştürme fenomeni yalnızca insan türünde gözlenir.
Dünyanın en uzun gecesi 21 Aralık değil, beni terk ettiğin gecedir.
Gücünüzü zeka sanıyorsunuz, şiddetinizi ahlak, cehaletinizi büyüklük.
Bana öyle geliyor ki biz bütün rengimizi sevgiden ve sevgisizlikten alıyoruz.
Acı bitti. Zaman yok. Gönül soğuk. Sevme korkusu öyle kötürüm etti ki herkesi, yalnızlıktan bunalan insan, dönüp yine kendi yalnızlığına sığınıyor.
Sen konuşmazsan dünya susuyor biliyor musun?
Gönül yorgunluğu ne, biliyor musun? Gökte yıldızın kalmıyor. Gölgen bir yere sığmıyor. İçindeki şarkı içinde boğuluyor. Penceren sokağa bakmıyor. Bütün sevgi sözleri kalbinde cezaya dönüyor. Kirpiklerin hiçbir güzellikle halkalanmıyor. Baktığın bütün sular yer altına çekiliyor. Sevmek korkusu ayrılıktan çok önce acı veriyor. Dünyanın bütün cenazeleri evinin önünden kalkıyor. Her gün bir arkadaşın büyüdüğünüz zamanlarda kayboluyor. Girdiğin çıktığın bütün kapıların önünde yabancı, ardından yalnız olup kalıyorsun. Ne, biliyor musun gönül yorgunluğu? Kendinden soğuyorsun. Sözünden soğuyorsun. Geçmişinden soğuyorsun. İnandıklarından soğuyorsun. Baktığın yüzlerden soğuyorsun. İçine bile bakmıyorsun artık. Dünya, inandığın o yitik cennet değil.
İnsan boylu boyunca bir hastalık. İnsan korku. İnsan yıkım. İhtiraslarının külü insan.