Şeker Henry'nin İnanılmaz Öyküsü
Roald Dahl'ı okumaya resimli hikaye kitapları Sahaf ve Tat ile başladım. Kısacık öykülerine serpiştirdiği zeka parıltıları beni diğerlerini de okumaya itti. İlk olarak (favorim olan) Öptüm Seni adlı kitabını okudum ve bir çok öyküsünde ters köşe, bazen rahatsız oldum, hatta hayal gücünden ürktüm Dahl'ın, ama yarattığı hayranlıktan dolayı, Şeker Henry'nin İnanılmaz Öyküsü'yle devam ettim keşfe. Bu kitapta en çok sevdiğim, naif sonu ve fantastik kurgusuyla kitaba adını veren öykü oldu. Kuğu'yu okurken ise zorlandım, mideme bir şeyler oturdu ki sanırım bu da öykünün başarısından. Dahl'ın hikayelerinin sonundaki ilahi adalet tecellisini bunda da aradım içimi rahatlatmak için umutsuzca..
Kitapta ayrıca yazarlığa nasıl başladığını anlatmış bir öyküsünde Dahl uzun uzun, en ilginçlerinden biri oydu bence. Yazdığım tek kurgu olmayan hikaye dediği Mildenhall Hazinesi, Otostopçu ve Hayvanlarla Konuşan Çocuk da diğer kitaplarını okumak için sabırsızlanmama yetti.
