İşin en kötü yanı özlemekti. Günlerce, gecelerce birini özlemek... Özlem kavuruyordu insanı. Yakıp kül ediyordu. Kalbinizde bir yara açmakla kalmıyor, o yarayı her gün biraz daha büyütüyordu. Aklınız, mantığınız bir işe yaramıyordu. Düşünmemeye çalışmak da fayda etmiyordu. Aklınıza her düştüğünde, kalbinizdeki o yara biraz daha büyüyordu.