İkinci kitap beni biraz sıkmadı desem yalan olur. Helin'in bazen çok gurursuz olması, Yankı'nın sürekli gerçeklerden kaçması, Koza'nın acımasızlığı beni çok çok sinirlendirdi. Gereksiz uzaltıdığını da düşünmüyor değilim. Ama her şeye rağmen güzel -hatta çok güzel- bir kitap. Çocukları zaten seviyordum ama artık daha çok dikkatli bakmama vesile oldu. Bartu... Kitaptaki en sevdiğim karakter. Yaralı çocuğum. Sürekli aklıma geleceksin ve o saf yanının hiç kaybolmayacağını biliyorum. Sokak nöbetçileri unutamayacağım kitaplar arasına girdi bile. :)
