"Herkes ölünce ardında bir şeyler bırakmalı derdi dedem. Bir çocuk, bir kitap, bir tablo, inşa edilmiş bir ev veya duvar, yapılmış bir çift ayakkabı. Veya ekilmis bir bahçe. Elinin bir şekilde dokunduğu bir şey, öldüğünde ruhunun gideceği bir yer olsun diye; böylece insanlar o ektiğini ağaca veya çiçeğe baktığında, sen orada olursun. Ne olduğu önemli değil, dokununca onu değiştirdiğin ve ellerini çektiğinde sana benzeyeceği bir şeye dönüştürdüğün sürece, derdi. Sadece çim biçen adamla bahçıvan arasındaki fark dokunuştadır derdi. Çimleri biçen adam orada hiç olmamış gibidir; bahçıvansa bir ömür boyu orada olacak."
Sayfa 184 - ithakiKitabı okudu
"Sen bana, dünyada başka türlü bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin. Bunu sonuna kadar götüremediysen, kabahat senin değil..."
“Evlerin arkasından bakmak, bir insana sırtından bakmak gibiydi. İçinde neler olduğu hiç anlaşılmaz.”
Reader Follow Recommendations
Birine bağlanmadan önce, ‘bağlandığımda acı çeker miyim?’ diye korkarken , bağlandıktan sonra ‘acaba o acı çekecek mi?’ diye korkmaya başlarız; kendi acılarımız bize tahammül edilebilir gözükürken, kendimizi her acıya dayanabilecek gibi hissederken, onların hiçbir acıyı taşıyamayacaklarından, kendi acılarının altında ezileceklerinden çekiniriz..
Terk edildiğimizde bile, bütün kızgınlığımızın arasında ‘şimdi bensiz ne yapacak’ diye sorarız kendimize...
Ölüm üzerine..
"Her gidenle biraz daha eksilerek, varılacak yere oraya bizden önce varan biriyle biraz daha yaklaşarak, göğüs hizasında keskin bir sızı hissederek, hatıralarımızdan kopartılan bir tebessümü, bir sesi, bir şarkıyı geri isteriz...
Gelmez...
Gelmeyecek..."
Sayfa 111Kitabı okudu