Gene deminki tutumuna dönmesi, başkalarının zoruyla bir araya gelen iki kuklaymışız gibi konuşması beni incitmişti.Zaten onunla bir aradayken her şey acı veriyordu bana.Benimle konuşurken davranışı, sesinin tonu nasıl olursa olsun güvenemiyordum ona.Gene de güvensizliğime, mutsuzluğuma karşın seviyordum onu ,vazgeçemiyordum sevmekten. Ama bunu bin kez yinelemenin ne gereği var? Hep böyle olagelmiş değil miydi?