Kitap yorumlarından etkilenerek okuduğum romandan hiç pişmanlık duymadım. Öyle yumuşak ve akıcı bir anlatımı var ki; hiç atraksiyon yapmadan sakin sakin okuyup bitiriveriyorsunuz. Araya sıkıştırılan öğretiler okurken ayrı bir zevk veriyor insana. Konusu; beyaz insan suçlu da olsa siyah insana göre avantajlı olmasına sadece çocuklar ağlıyor. Ve o çocuklarda zamanla duyarsızlaşıp büyükler gibi hissizleştiriliyor. Dünyanın çarkı bu şekilde dönmeyecekti elbette. Atticus Finch gibi nice idealist, özgürlükçü ve eşitlikçi insanların yetiştirdikleri çocuklar düzene kafa tutacaklardı. Bu romanda beni olaylardan daha çok bir çocuk gözüyle günlük hayatın ve insan karakterlerinin tasvir edilişi etkiledi. Kendimi o zamanda, o kasabada ve o ailede gibi hissettim. Renkleri, dilleri, dinleri, cinsiyetleri, ırkları ne olursa olsun bir insanı diğer bir insandan üstün kılacak hiçbir neden yoktur. Bülbülü öldürmenin hiçbir haklı gerekçesi yoktur.
Velhasıl, sıcacık bir roman okudum.
