Rakıya alıştığıma memnun değilim. Fakat akşamüstleri gayr-i ihtiyari insanın omuzlarına bir ağırlık çöküyor, ortalık karanlıktır:" Bir gün daha geçti.Bu hep böyle mi geçecek?"diye mahzun bir düşünceye kapılıyor ve bu düşünce bazen derinleşiyor,gece yarılarına kadar devam ediyor.Bu bedbinliğe rakıdan iyi ilaç yok sanıyorum.Mamafih bir çare daha var ama,yazmaya değil düşünmeye bile cesaret edemiyorum.Neyse,kalsın...