canlanıyor, sonra yine düşüyordum. yaşam benim için gittikçe zorlaşıyordu. beden keyifsiz oldu mu yürek de ölgünleşir. öğrenmeye hiç gerek duymadığım halde çok iyi bildiğim bir şeyi, yaşamayı unutuyordum sanırım.
"babaya yanıt verilmez" sözünü bilirsiniz, değil mi? bir anlamda tuhaftır bu. sevilen kişiye değil de kime yanıt verilir bu dünyada?
Fakat herkes bilir ki hayat, yaşanmak zahmetine değmeyen bir şeydir.
Annem hep insanın tam anlamıyla mutsuz olamayacağını söylerdi.
Zaten annem de böyle düşünürdü; sık sık insanın sonunda her şeye alışacağını tekrarlardı.
her şeyi unutuyordum, en başta da kararlarımı.
kendisiyle ilgili kötü bir anıyı anlattıktan sonra,
önemsiz bir hikaye mi dersiniz? kuşkusuz öyle. ne var ki unutmak için uzun süre gerekti, önemli olan bu.
Topluma benzeyerek yaşamak kötü bir şey mi? Hem bunun için toplumun da bana benzemesi gerekmez mi?
insan böyledir aziz bayım, iki yüzü vardır onun. kendini sevmeden başkasını sevemez.
böylece koşup duruyordum, her daim dolu fakat hiçbir zaman doymamış vaziyette.