"Uzun bir sonbahardı yaşadığımız " yazısıyla başlıyor serüven. Kitabı elime aldığımda ilk dikkatimi çeken, adından çok kapağın bir köşesinde yer alan bu söz oldu. Tek bir cümle ile kitaba konu olan bu yoğun duyguları ifade etmek çok zordur. Ve bir kez daha zoru başarmış; 
İclal Aydın !
Sonbahar tadında bir yaşamdı anlatılanlar. Bir ağaç
Hepsi hoşgörü der der ama hoşgörülerini hep böyle 'can alan' bir şeyle gösterirlerdi.
Sayfa 101
Bilmezdim ağam ölümün ne olduğunu,
kuşlardan can alan canalıcıya sorardım,
o da bilmezdi.
Gelincik çiçeklerinden bir dağmış meğer ölüm, sığırcıklardan bir yayla bulutuymuş,
sinilerden gün çeken bir seher yıldızıymış,
öğle üstü gezinen bir dervişin gölgesiymiş, boğulmaktan sakınmayan bir çocuğun çimmesiymiş.
Ocak başıymış avlunun gecesinde,
fısıltısıymış ağam
karanlıkta birbirini arayan ırmakların.
Bunlar ölümse eğer, sen ölümün canısın.
Sayfa 255
Kendisine ait olmayan bir şeyi alan insan, bu ister can olsun isterse bir dilim nan...aşağılıktır.
Veren de O, alan da O nedir senden gidecek/ Telaşını görenler can senin zannedecek.
