Her ew ku aşiq e ji can natirse
Aşiq ji zencîr û zindan natirse
Dilê aşiq weke gurê birçî ye
Ku ew ji heyheya şivan natirse
Dubeytî Baba Tahîrê Uryan
İnsanın zaman zaman yaraları ile tuhaf bir ilişkisi oluyor: Bitsin istiyoruz, kabuk bağlıyor mesela fakat kaşımaya devam ediyoruz. Bilerek. Ne tuhaf. Afşar Timuçin, "İyileşen yaraya ikide bir dokunmanın ne anlamı var?" diye bu yüzden sitem eder. Bu eziyeti ne kendimize ne bir başkasına yapmalı sevgili okur. Yaralar yaşandığıyla kalmalı.
Bütün günahlar hırsızlığın bir çeşitlenmesidir... "Bir insanı öldürdüğün zaman, bir yaşamı çalmış olursun." dedi Baba. " Karısının elinden bir kocayı, çocuklarından bir babayı almış olursun. Yalan söylediğinde, birinin gerçeğe ulaşma hakkını çalarsın. Hile yaptığın, birini aldattığın zaman doğruluğu, haklılığı çalmış olursun."
"Çalmaktan daha kötü bir suç yoktur." Kendisine ait olmayan bir şeyi alan insan, bu ister bir can olsun isterse bir dilim nân (ekmek) ... aşağılıktır."
Sayfa 21 - EverestKitabı okudu
Vatanları uğruna, dedi Baba can, ve Tanrı yolunda. Zaten cihatın anlamı da budur, diye açıkladı. Kendini feda etmek.
Kollarını, bacaklarını, gözlerini, hatta hayatını feda edersin, hem de seve seve.
