Sonra biz gideriz. Her şey eskimiştir. İçtiğimiz su taşa dönmüştür. Bütün uzaklar bir kirpik kırılmasıyla bitmektedir. İnsanlar değil mezarlar büyümektedir. İçimizdeki çocuk erken susmuştur. Kime seslensek ses veren bir başka bizdir. Korku kapımız, pişmanlık pen ceremiz olmuştur. Herkes kendi kuyusunda nilüfer. Günlük cezamızdır dünya. Sevmek, can sıkıntısı kefenimizdir.