Birinde iyiliğin diğerinde kötülüğün hâkim olduğu iki dünya, ütopya ve distopya, ama ikisinde de insanın yerini belirleyen sınıflar mevkiler aynı….
Önce distopik dünyayı görüyoruz, cinayetler uyuşturucu, kanunsuzluk, iyilerin dünyasına ters türlü türlü kötülük, vahşilik, sapkınlık. Kahramanımız o dünyadan kaçsın bir an önce gerçek dünyaya dönsün istiyorsunuz. Ama kahramanımız gerçek dünyaya döneyim derken sadece iyiliğin hâkim olduğu ütopyada buluyor kendini. Ovvvv sadece iyilik, o dünya cennet olmalı değil mi? Yaaaa öyle olmuyor işte. Sadece iyilik için bir istikrar gerekiyor. İstikrarın durağanlığı ise can sıkıntısı ve yavanlığı getiriyor ve bu istikrarın sağlanması için mecbur olunan sahtecilikle tıpkı 1984 romanındaki gibi tarihin, edebiyatın, sanatın sürekli yeniden yaratılması mecbur kılınıyor. Tıpkı Cesur Yeni Dünya’da olduğu gibi ütüpya kendi distopyasını doğuruyor.
Anlıyoruz ki dünyanın dünya olabilmesi için iyilik ve kötülüğün kolkola olması gerekiyor.
Dervişin teselli köleysiyonu kitabının kabul tesellisi bölümünde Mecit ömür Öztürk şöyle diyor,
Dünya hayatının var oluş gayesine uygun bir şekilde dünya hayatı olabilmesi için, acıların, sevinçlerin, günahların ve sevapların bir arada olması icap etmektedir.
Dünya bir cennet değildir.
Arthur Schopenhauer
Kitap 4 bölümden oluşuyor, kitaptaki temel düşünceleri özetleyelim:
1.İnsan Mutluluğunun İki Temel Düşmanı: Istırap ve Can Sıkıntısı
Schopenhauer bazı kitaplarında bu iki düşmana değinir. Özellikle can sıkıntısına.
“ihtiyaç içerisinde bulunmak ve yoksunluk
