Hayat o kadar hızlı akıp gidiyor ki insan hiçbir şeyin farkına varamıyor. Ama ne zaman ki yaşlanıyor, etrafına verdiği zararları yavaş yavaş hatırlamaya başlıyor. Sonra da diyor ki 'Şimdiki aklım olsa hayatta yapmam!' diyor da, ne fayda? Mesela ben biliyorum ki bin defa da doğsam bin defa pişman olurum doğduğuma. Belki de can yakmak için gelmişimdir bu dünyaya bir de pişman olmak için? Gerisi de biraz tango, biraz palavra…
"A-ailem. Benim suçum."
"Senin suçun değil. Tanrıların suçu, bizim suçumuz ama asla senin suçun değil."
"Savaşmadım."
"Bizler savaşçıyız. Tek kelimeyle ölümsüzüz. Bizler katletmek, can yakmak için eğitildik. Bize karşı ne yapabilirdin ki?"
"Daha fazlasını."
"Bu hiçbir şeyi değiştirmezdi."
"Bunu bilemeyiz. Öyle değil mi?"
Reyes'in dudakları yavaşça kıvrıldı. "Ne kadar dik kafalısın."
Sayfa 142 - Danika & ReyesKitabı okudu
sen haklıydın anne;
her şey koca bir yalandan ibaretti
ezanlar davetiye değildi
çocuk şairlerin beklediği aşk değildi
sonra yazları o cezbedici hava tatil değildi
acılar can yakmak için değildi
yıldızlar soy ismi olsun diye gökte değildi
sen haklıydın anne
ben senin kadar güçlü değildim
Samimiyet, ilişkide haddimizi aşabileceğimiz noktada olmak değil. Laubali olmak ya da sinir bozucu şakaların öteki tarafından tolere edilmesini beklemek ve bunu samimiyete dayanarak yapmak. Sonra can yakan imalarda bulunup “O kadar samimiyetimiz var ama” demek samimiyeti suistimal etmek demek.
“Samimiyetimize dayanarak söylüyorum” diye başlayan cümle duyduğumda biliyorum ki bir sınır ihlali geliyor. Samimiyet gerçekten de çok güçlüdür. O seviyeye ulaşmış ilişki sayısı azdır. Ancak mesele can yakmak olduğunda samimiyetin gücü de ilişkiyi kurtarmaya değmez.
Tülay Kök
"Can yakmak doğama tamamen aykırı olmasına rağmen incitilmesi gereken insanları incitiyordum."
Birinin canı yandığında aldığın hazla mutlu oluyorsan, o canını sana verene inanmayı bırak.
Hiçbir inanışta yoktu can yakmak..
Habil ile Kabil ile başladı can almak.
Dinleyin beni ey Tanrının yükü ağır, gücü kıt kulları! Evvelâ siz analar, hey analar analar, ayağınızı denk alın! Diktiğiniz kabaklar karılarda patlıyor. Hatır kırmak, can yakmak, yürek deşmek... Oğullarınız bunu sizde dener, karılarında olgunluğa erdirir, öyle değil mi? Zinhar evlâtlarınızı zâlimlik derecesine vardıracak kadar sevip şirâzeden çıkartmayın. Sonra siz ey kızlar, kadınlar!.. Billûr sarayda, dünyanın çirkin meşakkatlerinden uzak, altın toplarla oynarken, günü gelir yolunuz dışarı düşer, ere gider olursunuz. Erkeğinizin özlenip okşanan sevgilisi kalmak isterseniz ona itaat edeceksiniz, onu deşip kusurlarını görmeye kalmayacaksınız, alargadan tapınacaksınız. Yedi peçesine el sürmeyeceksiniz mümkünse yedi tâne de siz üstüne koyun. Aksi hareket ederseniz, nikâbın altından onun kat kat kusurları belirdikçe o, mâbudluk mihrabından yuvarlanır. Mâbûdunuz olmaktan kaldığı gün artık ne o size er olur, ne de siz ona karı... O zaman dünyayı baştan başa dolanıp derde devâ aramak gerek. Yedi iklimin ilmini yutsanız felek çarkı dönüşünü değiştirecek yararlıklar gösterseniz çâresi yoktur.
Sayfa 196 - kubbealtı yayınları, 2021, 20. baskıKitabı okudu
"Hayat bu muydu? Hiçbir anlamı olmayan kısacık bir şey? Sadece hayat can yakardı. Ölümde acı yoktu. Ölüm uyumaktı. Ölüm huzurdu. O zaman niye ölümü kabullenemiyordu?"
Sayfa 49Kitabı okudu
Bugünden bakınca, bir avuç gencin bu şekilde yola çıkması macera gibi gözüküyor. Ama Türkiye'nin geldiği şartlar, dönemin kıyıma uğrayan gençliğini bu noktalara yöneltmiş oldu. Daha normal koşullar olsaydı, belki de silahlı mücadele yöntemleri benimsenmezdi. Deniz abimin de ilk eylemlere başladığında böyle bir amacı yoktu, demokratik yollarla protestosunu yapmak
istiyordu. Ama sürekli önüne duvarlar konuldu. Bu gençler çok zeki insanlardı, daha eylemlere başlarken, sonlarının ne olacağını biliyorlardı.
Abim o günlerde bir sohbette, "Darbeden sonra herkesin bir koğuşu olacak ama bizim olmayacak; çünkü biz ölmüş olacağız," demişti.
Gerçekten bilerek ölüme gittiler.
Bir kıvılcım yakmak, ileriye dönük bir ışık olmak için...
Sayfa 218Kitabı okudu
Hayat bu muydu?Hiçbir anlamı olmayan kısacık bir şey?Sadece hayat can yakardı.Ölümde acı yoktu.Ölüm uyumaktı.Ölüm huzurdu.O zaman niye ölümü kabullenmiyordu?
Gücüm yetse, yeryüzünde yaşayan bütün kadınlara dağlanmış yüreğimin feryâdını duyurabilsem: Dinleyin beni ey Tanrının yükü ağır, gücü kıt kulları! Evvelâ siz analar, hey analar analar, ayağınızı denk alın! Diktiğiniz kabaklar karılarda patlıyor. Hatır kırmak, can yakmak, yürek deşmek... Oğullarınız bunu sizde dener, karılarında olgunluğa erdirir, öyle değil mi? Zinhar evlâtlarınızı zâlımlik derecesine vardıracak kadar sevip şirâzeden çıkartmayın.