öyle ki, yazar, sanki yüreğimi eline almış, tersine çevirmiş, en küçük ayrıntısına dek anlatıyor! üstelik pek yalın! ben bile yazabilirim! niçin yazamayayım ki? ben de böyle şeyler hissettim, buna benzer durumlara düştüm."
makar devuşkin, varvara dobroselova'nın kendisine gönderdiği kitabı okuduktan sonra, böyle yazar ona mektubunda. (ben de aynen böyle söylerim, "insancıklar" hakkında.)
ve bu kitapta çok içtendir, mektuplara yazılmış tüm hitaplar ve tüm kelimeler; "canımın içi" gibi, "ruhum" gibi, "anacığım", "baş tacım", "yavrucuğum", "meleğim", "biricik dostum", "cancağızım", "benim küçük gelinciğim", "insanları mutlu kılmak, doğayı süslemek için yaratılmış bir kuşa benzettim sizi", "size bakarken yüreğim daraldı mutluluktan", "sizin için çektiğim acıyı acıdan saymıyorum", "üşütürsünüz küçük meleğim. yüreğiniz üşür!", "bana yaşama gücü veren biricik meleğim" , "nasıl oluyor da bu yabancı adamdan hem korkuyor hem de onunla gidiyorsunuz?", "kitabımı, gergefimi ve yarım kalan mektubumu size bırakıyorum, yüreğinizle tamamlarsınız onları", "şimdi birbirimize temelli elveda diyelim dostum, en yakınım benim. ah, şu anda sizi kucaklamayı öyle isterdim ki!.. elveda dostum, elveda.." gibi.
