İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor.
İnsan yüzüne gülmediğinde, yalanı kabul etmediğinde, doğruları çat çat söylediğinde geçimsiz oluyorsun.
Varsın öyle olsun.
Rabbim, hikmetinden sual olunmaz ama ben bu dünyaya niye geldim, sen bana bi onu de?
Reader Follow Recommendations
Gücüne gitmesin ama bazı kullarını yaratırken de, tövbe, haşa tövbe...
Ben hissetmediğim gibi davranamam.
Kadın milleti kafayı bir şeye taktı mı takar.
Al eline bir kitap, çekil kenara. Kavga mı var, gürültü mü var, hiç karışma...
İçinde “acaba” olan bütün cümleler karanlık.
Ulan yaşamak ayrı dert, yaşadığını anlatamamak ayrı dert.
İçimde hep sevilmeyi bekleyen bir çocuk var.
Sinirli bir kadın aslında ha, belli etmiyor. Yogayla, mumlarla, kitaplarla falan sakinmiş gibi davranıyor.
Ha, gelmedin diyelim, yokluğunla kururum. Yapma Muazzez, ben o binde bir ihtimale tutundum.
Maaile deli değiliz, ailece aşka saygıda kusur etmeyiz.
Şimdi sorsan,desen ki,neyle büyüdün? Cevabım şu: Babamın yok oluşlarıyla.
Dosya dosya dizdim seni hayatımın raflarına.