Herkes hayattan bir şeyler almak ister, ama ona hiçbir şey vermeyi düşünmez.
Kitaplıkta rastgele elime aldığım başka bir kitapta altını çizdiğim şu alıntıya gözüm takıldı: "Yaşama bir şeyler bağışlamak yaşama mahsustur. Kendinizi veren el sayan sizlerse ancak birer tanıksınız."
İnsanın kendi kendini suçlamasının keyif veren bir yanı vardır.Kendi kendimizi suçladığımız zaman başka birinin bizi suçlamaya hakkı kalmadığını düşünürüz. İnsanın ruhunu suçluluk duygusundan arındıran şey itiraf etme eyleminin kendisidir;günah çıkartan rahip değil.
Sayfa 112Kitabı okudu
Bunu, sürekli yapıyormuşum bu satırlarla farkettim bunu.
Ebrar yorumladı.
sonuç ne olursa olsun bir başlangıç yapmak gerekiyor hayatta.
korkarak yaşamaktansa hayata meydan okumalı,
sonu hüzünlü bitecekse de yaşanacak iyi şeylerin keyfini çıkarmalı,
ileride o pişmanlıkla ihtimaller arasında boğularak içini yemek yerine insan;
yaşamalı, doyuncaya dek, korkmadan yaşamalı.
Pişmanlık en kötüsü.