Her yeri kaplamış kar lapa lapa yağmayı sürdürüyordu, odamın ışığı yanıyordu ve evim yalnız, tek başına, sakin, mağrurdu. Oraya doğru yürürken yalnızca tek bir şeyi düşünüyordum: Uyumayı.
Artık her şeyi bırakmak, ağlamak istiyordum…
“Fırtınaların yalnızca romanlarda ıslık çaldığını düşünürdüm.”
Ve nihayet hatıralar gibi o da silindi, kayboldu.
“Çok tuhaf… Ah, insanoğlu çok zor ölüyor!"