Kitabı okurken elbette Deniz ve arkadaşlarına odaklanıyorsunuz doğal olarak, ama bir yandan aklımın bir köşesinin Cemil Gezmiş’e takılmış olduğunu fark ettim. O nasıl bir baba ki aynı düşüncede , ideolojide olmamalarına rağmen bir kere bile oğluna kızmamış ve küsmemiştir.
Oğlunun ölüme adım adım yaklaştığını bildiği halde “baba , sakın benim için kimseye yalvarma” diyen oğlunun gururunu incitmeden onu kurtarmak için yıllarca koşturup durmuş, usanmamış, bıkmamış, of dememiş. Eli öpülesi bir adam Cemil Gezmiş.
Deniz Gezmiş’i iyi kötü tanır herkes, ne kadar zeki, çalışkan, sevgi dolu, iyi niyetli, esprili ve cesur bir çocuk olduğunu biliyoruz. O yüzden ben babasından bahsetmek istedim. Keşke yaşasaydı da gidip ellerini öpseydim diye geçirdim içimden sürekli.
