- Siz âşıksınız.
Oblomov Olga'nın elini gergeften çekti, ama öpmedi, sa dece parmaklarını dudakları üstüne tuttu, sonra:
- Ona şüphe yok, dedi.
Olga elini çekmeye çalıştı, Oblomov birakmadı.
- Haydi, yeter artık.
- Ya siz?. Siz âşık değil misiniz?
- Aşk mı? Hayır... Ben bu kelimeyi sevmiyorum, sizi seviyorum.
Sizi arıyorum. Gittiğiniz zaman keyfim kaçıyor. Uzun zaman ayrılsak fena oluyorum. Sizin beni sevdiğinizi bir defa öğrendim, buna inaniyorum ve mutluyum. Tekrar söylemeseniz de olur. Ben bundan başka türlü ve daha fazla sevemem.
Reader Follow Recommendations
Kendi kendime şunu soruyorum: Ona iyice bağlandığım zaman, yanımda olması benim için bir zevk değil bir zorunluluk olduğu zaman, aşk yüreğime iyice yerleştiği zaman ne olacak? O zaman kendimi nasıl ondan ayırabileceğim? Bu acıya dayanabilecek miyim?
- Önünüzde karanlıktan başka bir şey görmüyorsunuz. Mutluluğun sizce bir değeri yok ... Nankörlük bu sizinki, aşk değil; buna ...
Oblomov Olga'ya bakmaya, konuşmaya, ondan af dilemeye cesaret edemeyerek cümlesini tamamladı:
- Bencillik denir ...