Annemin herkesin içinde -herkesin babası yanındayken senin yok- diye vurgulamasını,babamın yanlışlarının benimle yani çocuklarıyla ilgili olmamasına rağmen suçlu hissettirilişimi, ebeveyn olmayla karı-koca olma ilişkisini birbirine karıştırdıkları için çocuklarına açtıkları yaraları, yarası derin olan kız çocuğunun bir türlü büyüyemeyip kendine merhem olmaya çalışmasını, her gece olanlara sitem edip her sabaha bu sefer güzel olacak diye ufacık umut kırıntısıyla devam etmeye çalışıp hiçbir şeyin yoluna girmeyişini, iyi olacak dediğim günlerin gece çöküşünü ve senin beni nasıl yalnız bıraktığını unutmayacağım. Bunu buraya yazıyorum çünkü kalbim güzellikleri hatırlıyor ama içeride kalan acının bana unutturmaması gereken şeyler var..