Narin ve ince bir yaprağın oradan oraya savruluşuna şahit olduğumuz Sergüzeşt, Kafkasya'nın güzeller güzeli Dilber'inin daha küçük bir çocukken esir olarak satıldığı evde insanlık dışı muamele görmesi ile başlayan, esaretin, insan ruhunun, gururunun, onurunun hiçe sayılıp, satılmanın verdiği yarayla, bu özelliklerin varlığını bile unutan insanlardan sadece bir tanesinin hikâyesine tanıklık ettiğimiz bir dram..
Dönemin kanayan yarasına parmak basmaktan çok, o yarayı sarmak için farkındalık yaratan Samipaşazade Sezai, Tanzimat Dönemi, batı tarzı, ilk realist roman denemesi olan eseri ile, gerçekten kalemi kuvvetli, sözleri etkili, düşence ve tespitleriyle aydın bir kişiliktir.
Yıllar önce okuduğumda etkisinden çıkamamıştım, özellikle sonlara doğru vurucu olan bir kaç cümle, aklımdan çıkmamıştı hiç.. Tekrar hatırlamak isteğiyle okuduğumda, üzerine katarak daha büyük bir ilgi ve birikim ile, yer yer yazarın kendi düşüncelerini çok güzel bir şekilde ifade ettiği kısımlara dikkat çekerek okudum.
Diyebileceğim;
Gerçek aşkın, tutkunun, sevginin, merhametin, o sıcaklığını; iki farklı insanın, iki farklı hayatın birleşiminde bulmak...
Mutlaka okunması gerekenlerden :)
