Kafka’nın Dönüşüm ve Dava’dan sonra okuduğum dördüncü kitabıdır. (Üçüncüsünün bu incelemede yeri olmadığından, onu kitaplığımla başbaşa bırakıyorum. ) Tatlı mı tatlı bir dostum hediye edince
‘’Ben bunu bir çırpıda okurum’’ diyebileceğim incelikte bir kitaptı fakat kaz’ın ayağı öyle değilmiş.
İçerisi metaforlarla dolu bir eser. Bundan dolayı mı yoksa ruh halimden mi çözemediğim bir nedenle
Okumam günlerce sürdü. Biraz sıkıldığımı söyleyebilirim.
Okurken Kafka’nın aldığı hukuk eğitiminin etkilerini görebiliriz. Kitapta yer alan öykülerden en çok Ceza Sömürgesi ve Açlık sanatçısı ilgimi çekti. Birine biraz değinmek isterim.
Ceza Sömürgesi: Öyküde bir ada’nın içinde ölüm cezasına çarptırılmış bir mahkum, onun başından ayrılmayan bir asker (er), bu infazdan sorumlu olan ve infazı izlemekle görevlendirilmiş olan gezgine,
Mahkumun sonunu getirecek olan infaz aygıtını ballandıra ballandıra anlatan bir subay olmak üzere dört karakter yer alıyor. Finalinde ise bir sürpriz bizi bekliyor.
Öyküden alıntılar:
‘’ Mahkumun acıdan kavrulan yüzünden bir ışıltı yüzüne vurur, en sonunda beliren ama ne yazık ki hemen sönmeye yüz tutan adalet ateşi yanaklarımızı ısıtırdı! Ah cancağızım, ne güzeldi!’’ (Subay)
Bu sözler insanın tüylerini diken diken ediyor değil mi?
‘’ Yargı sisteminizi doğru bulmuyorum.’’ (Gezgin)
Keyifli okumalar.
