Çiğdem Şahin
@cgdmshnn
15 Ekim 2000
64 okur puanı
Aralık 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
'''...
Çiğdemim, sakın unutma, hayat çok güzel bir rüya. Onu, uyanacağını unutmadan ama uyanmaktan da korkmadan yaşa. Hep peşinden koşacak hayallerin olsun. Büyürken onlara inanmayı bırakma ve ertelemeden yaşa. Arada bir denize renkli taşlar atarken filan bana da seslenip muştula: 'Anneanne! Ardımda boynu bükük hiçbir hayal bırakmadan, doya doya yaşıyorum!' Ben de sana bir yerlerden göz kırparım o zaman bir şekilde. Dikkatli bakarsan görürsün muhakkak beni. Mesela yıldızlı bir gökyüzünde, mesela kulağına taktığın kiraz küpede, mesela ekmeğindeki çilek reçelinde. Hem sen unutmazsan ben hiç ölmem ki neticede...''
Mektup kağıdına bir damla yaş düşüyor gözlerimden. Ve ıslanan kağıdı koklarken fısıldıyorum sessizce: Bak, ne sen ölüsün ne de ben ağlamayı unutmuş bir cesedim anneanne. Sıradaki hayat senin şerefine!
Büyük Ev -Nermin Yıldırım
Çocukken korku olarak hissettiğim ve kalbimi yerinden fırlatacak kadar hızlı attıran şey, üniversite yıllarımda daha büyük bir şeye, endişe denen, başı sonu belirsiz bir canavara dönüştü. Endişe, korkudan da büyük bir şeydi, çünkü ne zaman ortaya çıkacağı iç elli olmuyordu. Sürekli Şekil değiştiren, tüm tedavilere bağışıklık geliştirebilen, gittiğini sandığında, hiç beklemediğin anda tekrar ortaya çıkabilen ir şeydi. Korku anlık, endişe süreğendi.
Sayfa 113Kitabı okudu
“Yalnız kalma ihtiyacı birdenbire çıkmadı ortaya. Yavaş yavaş girdi kanıma. Dünyaya kayıtsız kalmanın yollarını arıyordum. Gazetelerden, televizyondan ve internetten uzak durmaya çalıştım. İnsanlarla iletişimimi asgariye indirdim. Kimsenin derdini dinlemek istemedim. Anlatmak dinlemeyi de gerektirdiğinden kimseye derdimi anlatmadım.”
Okur Takip Önerileri
Yıllar sonra bit tweet'te okudum, sarı özlemin ve nostaljinin rengiymiş. Bir defterin üzerini sarıyla kapladıklarında anladım, bazı şeyleri içimden dökebilmeyi ne kadar özlediğimi.
Ah! İnsanlar! Bütün vicdanlarıyla gizli bir sözleşme yaparak rahatlama imkânını kandırmacada ararlar.
Sayfa 142
Açıkça, kalplerini meydana atarak, bütün bu giriş sözlerini bir tarafa bırakarak birbirine, ''Gel!'' diyemezler miydi? Mademki üstesinden gelinemeyen bir kuvvetin aciz mağluplarıydılar, mademki etlerinde, kanlarında, ciltlerinin üstünden geçen mıknatıs yüklü dalgalarda öyle hayata galip gelen zorba bir kimyanın alevlenmesi hadisesi vardı ki ona ister istemez itaat edecekler, onun dolaşımına mecburen kapılacaklardı, doğrudan doğruya, ''Seni istiyorum, senin olacağım!'' demek daha makul olmaz mıydı?
Çocukken okuduğum kısaltılmış bilimkurgu klasiklerinde 2000’li yılların göğü uçan otomobillerden geçilmiyordu. Yıl olmuş 2022, dolmasını beklediğim dolmuşun arka köşesinde, tozlu camdaki “Beni yıka” yazısına bakıyorum.
"Bu anlattıklarım karşımdakinin ilgisini çekiyor mu acaba?" Herkes kendine bu soruyu sorsa, dünya daha güzel bir yer olur. Ben de fazla sorduğum için bu kadar suskunum sanırım. Sürekli hiçbir şey anlatmamakla, ağzımdan kerpetenle laf alınmasıyla suçlanıyorum. Benimki de hoş değil. Ortasını bulmak lazım.
Dedikodu rahatlatıcıydı. Dedikodu kendinden bahsetmeme fırsatıydı. İç dünyasıyla fazla teması olmayan insanlar bu nedenle bayılırdı ona. Ben de güya iç dünyamda yaşıyordum ama sohbetlerimin yarısından çoğu dedikodudan ibaretti.
Bazı şeyler bir tek bana mı acayip geliyor?