Mektubun bir tek bölümünde bile gözlerin dolarsa ağla; tıpkı bizlerin, gündüzlerin de geceler gibi gözyaşına tahsis edildiği hapishanede ağladığımız gibi. Seni ancak bu kurtarabilir.
Senin hayatta hiçbir amacın olmadı! Yalnızca heveslerin vardı. Oysa amaç, zihinsel bir hedeftir.
Senin kusurun, hayatı çok az tanıman değil, çok fazla tanımandı. Delikanlılığa uyanışın zarif tazeliğini, ışıltılı, saf aydınlığını, masum ve umutlu neşesini çoktan geride bırakmıştın. Hızlı ve iri adımlarla “romantizm”den “realizm”e geçmiştin. Batak ve batakta yaşayanlar seni büyülemeye başlamıştı. Benden yardım istemeni gerektiren dertlerin kaynağı buydu; ben, bu dünyanın mantığına göre ahmakça, sana acıyarak, iyiliğimden, senden bu yardımı esirgemedim. Her kelimesi nazik teni yakan, kanatan bir neşter gibi gelse de, bu mektubu baştan sona oku.
Unutma ki tanrıların gözünde ahmak olan kişi, insanların gözünde ahmak olan kişiden çok farklıdır.
