bu kitap sahiden de umutsuzluğu tadan bir insanın kitabı. Cioran kitapta devamlı kendi içinde çelişiyor tam da umutsuz bir insanın bazen bu duygu durumunun içinden çıkmaya çalışması gibi. Salt bir mutsuzluk değil de sanki hep bir gelip gitmeler mevcut. Açıkçası son iki başlığa gelmeden önce şu cümleyi kurdum "arada beni kendi uçurumuna çekti ama kapılıp gitmedim o karanlığa" bunu söyledikten 3 sayfa sonra yerle bir oldum. İnsanın kendi içinde kaçıp gittiği çoğu zaman da düşünmeyi reddettiği noktalara değinmiş. Ben bu kitabı kimseye önereceğimi sanmıyorum çünkü depresyona meyilli ya da depresyonda olan insanlar için gerçekten kötü sonuçlar doğurabilir. Fakat bir insan kendini tanımak, kendini sorgulamak, bilhassa kendisiyle yüzleşmek istiyorsa cioran'ın düşünce sistemiyle yeri geldiğinde kavga etmeli yeri geldiğinde mutsuz olmalı yeri geldiğinde de farkındalığını kazanıp ne yapmalıyım diye düşünmeli. Sürekli bazı kitapların kötüye sürüklediğini düşünerek onları okumayı reddedemeyiz. Bir insan kendi gelişimine katkı sağlamak istiyorsa hem kendine ters düşeni hem de kendine yakın gördüğünü okumalı. Başta ben ciorana kendimi yakın gördüm çünkü pesimist bir insandı ve ben de kendimi hep böyle tanıdım ama gördüm ki cioranın yanında benim pesimistliğim daha kabul edilebilir durumda. Yani demem o ki bazen düşüncelerine tamamen katılacabileceğimizi düşündüğümüz yazarlara da kimi zaman karşı çıkabiliriz, bu durum da insanın kendi düşünce sistemini daha iyi anlamasına yardımcı olur.
