İtalyanlar Napoli-Milano sendromu diyorlar buna: Güneyde, Napolide, çevreniz akrabalarla, insanlarla, dostlarla çevrili. Sarmaş dolaş yaşıyorsunuz. İnsan sıcaklığı var ama özgürlükleriniz eksik. Tek başına kalamıyorsunuz. Kuzeyde, Milano'da ise özgürlükleriniz, bireyselliğiniz sizin elinizde. Ama bu kez de insan sıcaklığından yoksun kalıyorsunuz. Çevreniz boş. Napoli ve Milano tarzlarından hangisi doğru acaba? Ne olursa olsun Akdeniz insanlan iskandinavlar gibi yalnız kalamaz. Ama zaman zaman içini zden bir köşeye çekilmek gelmiyor mu? "Çılgın kalabalıktan", ihtiraslardan, medya kavgalarından, politik hırslardan, ucuzluklardan, bayağılıklardan uzak bir köşeye kaçmak istemiyor musunuz?
Sayfa 189 - Doğan KitapKitabı okudu
IV. Sixtus ise öncüsüne* öykünmüştür. Onun iktidarı döneminde, yaşamlarının keyfini burada sürenler de öncelikle kendi zürriyetidir: 60 000 florinin üzerinde bir gelire sahip olan oğlu Pietro Riario, servetini iki yılda çarçur etmiştir. Napoli Kralı'nın öz kızı 1473'te Roma'ya geldiğinde şölenler, "şimdiye dek bu tarzda yaşanmış olan bütün her şeyi çılgın bir savurganlıkla" aşmaktaydı. Madam Leonara, dünyanın, papanın zürriyetine ait bu saraylarda hüküm süren sefahatle uzaktan yakından asla bir ilgisinin olamayacağına kanaat getirerek ayrılmıştır Roma' dan.
Sayfa 126 - *II. Paul, Baküs Şenliği'ne atıf.Kitabı okudu
Öncelikle e-kitap dünyasının gizli patroniçesi, vurulan topuk koleksiyoncusu, gizli kimliğini saklamak için patronun sağ kolu çılgın turizmci ve son etkinlik bükücüsü 
NigRa 'nın etkinliği sayesinde sevip sevmediğimi emin olmadığım bir kitabı bitirmiş oluyorum. Bana garip duygular yaşatan kitap yüzünden teşekkür mü etsem yoksa
