Hayır De!
Sayfa sayısı az içerik ve nitelik bakımından on numara bir eser.
Eserin yazarı 
Wolfgang Borchert ne üzücüdür ki, henüz 26 yaşında bu Dünyadan terki diyar etmiştir.
Geriye bin yıllar boyu okunacak enfes bir savaş karşıtı manifesto bırakmıştır.
Yaşamın ne kadar uzun yaşandığı değil, o yaşamın ne denli nitelikli ve etkin yaşandığına bir örnek gibi
“Şimdi beni avcunun içine aldın ya, kim olursan ol,
Her şey boşa gidecek bir şey eksik kalırsa,
Açıkça uyarıyorum seni daha fazla üstüme gelmeden,
O sandığın kişi değilim ben, bambaşka biriyim.
Kim benim yolumdan yürümeye kalkar ki?
Kim talip olur ki benim dostluk ve sevgime?
Yol kuşkulu, sonuç belirsiz, yok edici belki de.
Terk etmen gerekecek başka ne varsa, yalnız ben umacağım senin biricik ölçütün olmayı,
Çıraklık dönemin bile uzun ve zorlu geçecek o zaman,
Vazgeçmen gerekecek tüm bir yaşam biçiminden ve çevrendeki yaşamlara uyumundan,
O yüzden bırak beni başın daha fazla belaya girmeden, çek elini omzumdan,
Beni yere bırak ve kendi yoluna git.
“Walt Whitman, Çimen Yaprakları”
İşte ruhun dışarı akışı,
Ruhun dışarı akışı içeriden gelir, korunaklı geçitlerden,
hep kışkırtan sorulardan,
Neden var bu özleyişler? neden var karanlıktaki bu
düşünceler?
Neden bana yaklaştıklarında gün ışığının kanımı kaynattığı
erkeklerle kadınlar var?
Neden neşemin bayrakları sönüp iner onlar gidince?
Neden altında hiç yürümediğim ağaçlardan kocaman, ezgili
düşünceler yağar üzerime?
Sence ne yazmak için alıyorum elime kalemi?
Mükemmel tasarlanmış, görkemli savaş gemilerini mi
bugün açık denizde pupa yelken geçerlerken gördüğüm?
Geçmişin ihtişamını mı? yoksa beni sarmalayan gecenin
ihtişamını mı?
Yoksa yere göğe sığdırılamayan şehrin büyüyüp etrafımı
kuşatmasını mı?-hayır
Sözcüklerle anlatmaya cesaret edemem, hatta bu şarkılarda bile.
Ey hayatımın nabzı!
Varlığına ve kendini göstermene ihtiyacım var
bu şarkılardakinden daha fazla.