Pencereme iki kelebek kondu. Biri Kürt, biri Çingene. Dün de iki serçe gelmişti, biri Kürt biri Çingene'ydi. Bulutların arasında bir görünüp bir kaybolan uçaklar var, kimi Kürt kimi Çingene. Öyle bir mahalle ki bu, her yer Kürt, her yer Çingene. Yaşlı olduğum için gözlerim görmüyor sanıyorlar. Kulaklarım duymuyor. Yaşlı kadın, sanıyorlar ki, öldü ölüyor.
Dün odunluğumdaki tahtaları çaldı birileri. Kürtler, "Çingeneler çaldı odunlarını" diyor, Çingeneler de "Kürtler çaldı" diyor. Oysa ben gece karanlığında... uykusuz yaşlılar kervanın da... pencerenin kenarında... bir başıma oturuyordum. Gözlerim kapalı ama kulaklarım açık. Gece sessiz. Gece karanlık. Çok eski zamanları hatırlıyordum. Bu mahallede benim gibi madamların yaşadığı zamanları. Matmazel olduğum zamanları. Babama mösyö dedikleri zamanları. Bayramları. Sakızlı muhallebileri. Fener alaylarını. Kendi dilimde söylediğim çocuk şarkılarını. Çok eski zamanları hatırlıyordum ki odunluktan sesler geldi.
Çingeneler. Sessiz olmayı beceremeyen bir soyun torunları. Hırsız geldiler hırsız gidecekler. Üç beş parça odunum var, onu da çalıp beni soğuktan öldürecekler. Ben ölünce evi sökecekler. Önce marangoz Yorgi'nin, süslerini üzerine elleriyle oyduğu o güzelim kapıyı yıkacaklar. Sonra pencerelerdeki tahta kepenkleri kıracaklar. Her yağmurda, her rüzgarda biraz daha eğilen duvarlara tekmeler atacaklar. Çökecek evim. Çingeneler evimi parça parça çalacaklar. Tek göz odalarındaki sobalarda yakıp
ateşinde göbek atacaklar.
Daha öncesinde Ahmet Mithat Efendi'den 
Felâtun Bey ile Râkım Efendi, 
Dolaptan Temaşa ve 
Ölüm Allah’ın Emri kitaplarını okudum. Yazarın kitaplarında seçtiği konuları çok seviyorum. Dört kitabında da kitabın geçtiği dönemi, dönemin özelliklerini ve dönemde hâkim olan düşünce yapılarını çok güzel aktardığını düşünüyorum. Ahmet Mithat Efendi'nin kitaplarında sevmediğim tek
Medeniyet ( gerekli pazarların lüzümlu mahlukatı)
Yukarıda, Frenklerin, 'Bize benzemeyen halkları yok edelim' yerine 'Bize benzemeyen halkları tepe tepe kullanalım' demeye başladıklarını ve bunun bir ilerleme olduğunu söylemiştik. Ne yazık ki Frenkler, iliklerine işleyen saldırgan ırkçılık yüzünden bu soysuz pragmatizme bile sadık kalamadılar. Batı medeniyetinin ırkçı ve soykırımcı tabiatı, 20'inci yüzyıl boyunca da en vahşi yüzüyle gösterdi kendini. 1930'lu ve 40'lı yılların Avrupa'sında Yahudiler ve Çingeneler "gerekli pazarların lüzumlu mahlukatı" olmaları bile umursanmadan soykırımdan geçirildi. 1945'de Japonya'nın Hiroşima ve Nagazaki şehirlerine atom bombası atıldı, yüzbinlerce masum sivil hunharca katledildi. 1948'de Filistin halkının soykırımdan geçirilmesi için Frenkleşmiş Yahudilere (Siyonistlere) yetki verildi. Amerika Birleşik Devletleri'nde ırkçı yasalar 1960'lı yılların sonuna kadar resmen yürürlükte kaldı ve "pis zenciler'i linç etme geleneği yakın zamana kadar devam etti. Zimbabwe'deki Frenk idaresi 1980 yılına kadar, Güney Afrika'daki Frenk idaresi de 1994 yılına kadar resmen ırk ayrımcılığı yaptı. 1992-95 yılları arasında 200 bin Avrupa Müslüman'ı (Boşnak), Frenklerin ortak inisiyatifiyle katledildi. Afganistan'da, Irak'ta sivillerin üzerine acımasızca bomba yağdırıldı ve halen yağdırılıyor. Guantanamo ve Ebu Gureyb hapishanesinde Müslümanlar en ağır maddi ve manevi işkencelere maruz kalıyor, cinsel tacize uğruyor ve birbirlerinin ırzına geçmeye zorlanıyor...
1000 yıldır değişen fazla bir şey yok.
Sayfa 66 - Vadi yayınları.Kitabı okudu
Daha önce 
Sefiller (2 Cilt Takım) için yaptığım incelemede 
Victor Hugo’dan bahsetmiştim. O yüzden şimdi sadece eser üzerine yoğunlaşacağım.
Notre Dame'ın Kamburu, 1831 yılında yayınlandı ve Fransa’nın krallık döneminin karanlık günlerinin kesitlerini sunuyor. Romanın tamamlanması 6 ay sürmüş. Sonrasında evrenselleşmiş ve dünya klasiklerinin başyapıtları arasına girmeyi başarmış.
