Uçaklar insansız, insanlar insafsız, uzayan gecelerde faydalar faydasız. Timeline’ ı aşağı doğru kaydırınca bir anlam bütünlüğüne ulaşabiliyoruz artık..
Sayfa 7
Kimin yalnızlığı çok ise, ulaşacağı kalabalık da o orandadır..
Sayfa 11
Kalbimi kırdım ben, artık herkeslikten uzak bir hiçkimseydim. Ne kendim olabilirdim ne de başkasına yaranan biri. İçerimde yüzyıllık ağrıları, şehirlerin hafızasına sinmiş istilalar, yıkılmış kasvetli geceler, içerimde debelenen uğultulu mağaralar var. Hangi hayalim yolunu kaybedip bu mağaralara düşerse oradan bir çığlıkla yok oluşa doğru sürükleniyor..
Sayfa 11
Hiçbir yere taşmıyorum, kendime sızıyorum yalnız. Ben dediğim koskocaman bir oyuk..
Sayfa 59 - Edip Cansever
Hesaplaşmayı unuttuk. Bizi rahatsız eden her şeyi, önce yok saymayı sonra unutmayı tercih ettik.
Hikâye hiç değişmiyor aslında. Araçlar değişiyor, sahne düzeni değişiyor, zaman farklılaşıyor ama hikâye hep aynı kalıyor. Her birimiz dekorun değiştiği ve zamanın hızla akıp gittiği bu dünyada aynı ilişkiler ağının cenderesinden geçiyoruz.