-demem o ki maske ve makyajdır izleyenleri büyüleyen. Hayat da tiyatro oyununa benzer bir şeydir, maskesi düşene kadar herkes bu oyunu sürdürür. Hayattır nitekim insanlara olduklarından farklı roller biçen.
Kendinden nefret eden biri bir başkasını sevebilir mi? Böyle biri kendiyle kavgalı olan başka biriyle uyum içinde olabilir mi? Kendine eziyet çektirip yine kendi kendine çokbilmişlik taslayan böyle bir insan başka birine huzur verebilir mi?
Kendi hayatımızın ve mutluluğumuzun sorumluluğunu almadığımız müddetçe tam anlamıyla olgun insanlar olamaz; yetişkin bedeninde yaşayan bağımlı ve ürkek çocuklar olarak kalırız.