“Çocuklarınız sizin çocuklarınız değil, onlar kendi yolunu izleyen Hayat’ın oğulları ve kızları. Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler ve sizinle birlikte olsalar da sizin değiller.”
Öfke, mahrumiyet hissini silmeye değil, onu idare etmeye yarar. Onu yaşamak, içinde hissetmek ve aşmak gerekir.
Çocuğun öfkesini bastırmak kendi içindeki çocuğun duygularının üstündeki kapağı kapalı tutmaya yarar.
Öfkeyi idare etmeyi bilmezsek şiddetin alanına girmez. Şiddet öfkeden çok farklıdır. Hatta tersidir. Öfkem benden ve benim ihtiyaçlarımdan bahseder.
Öfke insanın kendisini başkasına karşı olumlamasıdır,karşı tarafın geçemeyeceği sınırları belirlemesidir, acı verecek bir şeyi reddetmektir.
Şiddet yıkıcıdır. Buna karşın öfke yapıcıdır.