SON AYLARIN ŞİİRİ / SÜREYYA BERFE
Ben sevince yeryüzü arınır
Yüzüme vurur gölgesi
Yüreğim aşkla beslenen başaktır
Açılır
Soymak ister kabuğundan bedeni
Ben ağlayınca serçeler uçar
Dünya küçülür gözümde
Durur önümde bir hüzün serpintisi
Yıkmak ister acıdan kuleleri
Ben gidince öfkem ayaklanır
Dindiremez onu çocuklar bile
Köpürür taşar ama yalnız kalır
Morarır
Yalnızlığın verdiği sessizlikle
Niye akla gelir, geceleri,
Bakmak ve inanmak yıldızlara?
Niye sahip durur ağaçlar,
Akşamüstü esen rüzgâra?
Niye çocuklar gözlerini oğuşturur,
Ağlayınca ve uyandıktan sonra?
Senden sonra ne mi yapıyorum ?
Seninle yaptığımız güzel olan ne varsa
Kitap okuyor arasına sen getirmişsin gibi hep kırmızı gül koyuyorum
Az da olsa sana söz verdiğim gibi şiir yazıyorum
bütün dizeleri sen ve sevdamız kokan
fesleğeni çok severim bilirsin hani balkonumuzda teneke saksıda vardı ya aynen onun gibi
hatırlıyor musun sen kokuyor
Hani çocuklar bi şey için ağlayınca susturmak için onları güldürür de hep aklı o şeyde gibi yarım gülerler ya işte öyle yarım gülüyoruz hayata