Bazen sadece üşümek istiyorum. O buz gibi havaya inat saatlerce yürümek... Yürüdükçe ısınıyorum sanki. Ve yürüdükçe uzaklaşıyorum insan kalabalığından. Ve o buz gibi hava daha iyi ısıtıyor beni insanların sözüm ona sıcaklığından... Daha güzel sarıyor beni gece. Kaybolup gidiyorum onun karanlığında. Karanlık... Ne çok korkardım karanlıktan. Çocukluk işte. Bilmiyordum ki o karanlığın birçok aydınlıktan daha güvenilir olduğunu. Bana hep karanlığın kötü olduğu söylendi. Hiç söylenmedi ki gece karanlığının birçok insanın aydınlığı olduğu. Ve hiç söylenmedi ki o gece karanlığının bana huzur vereceği... Ama biliyorum artık ve korkmuyorum. Ve diyorum ki "gündüzler sizin olsun verin bana karanlıkları"...
/ E.B /
Leyla Erbil'in Onur Behramoğlu'ya gönderdiği mektupların 2009-2010 dönemine ait bölümünden derlenmiştir.
9 Temmuz 2009
onur'cuğum,
ne hoş oldu seni elinde ritsos'unla tuzla'da görmek bilemezsin. turgut'u elbette tanıdım. tomris dolayısiyle de bir ara yakındık. çok iyi bir şair ama benim en çok edip'le yakın dostluğum vardı. belki duygusal
