"Mutlu etmesi çok zor biri değilim sen gülsen ben zaten mutlu olurum..."
Deneme
Bir eşikteyim; somut değil, soyut. İğrenme, nefret etme ya da delirme arasında bir yerdeyim. Gerçi hiç sağlıklı bir ruha sahip oldum mu, bilmiyorum. Ruhum incinmeye başladığı günden beri eski sağlığına kavuşamadı. Az bir berraklıkla hatırladığım o zamanlar, rüya gibi. Hafif bir uykuda görülen rüya gibi. Öylece iki yüz yıl hareketsiz durup bunu
Özür dilerim... herşey için
Özür dilerim size bir şey sorabilir miyim? Hayat neden bu kadar zalim? İnsanlar, insanlar neden bu kadar zalim? Yaşamak neden bu kadar zor ve bu kadar güzel ve vazgeçilmez? Peki, insanların birbirlerini anlamamak için bu büyük çabası neden? Karım... Karım bana çok kızıyor, ona istediği gibi bir hayat sunamadığım için. İstediği gibi bir adam
Seni düşünüyorum, sürekli düşünüyorum; ama sonra sen yok oluyorsun, zihnimde uçuşan kabarcıklar gibi. Birlikte geçirdiğimiz mutlu günler, gülüşlerimizi unuttum. Seni son gördüğümde, benden, en çok kendinden umudunu kesmiştin. Her zaman beni dinledin, ama acılarını belli etmedin. Seni en son görüşüm böyle olmamalıydı; seni çok özledim, sadece fotoğraflarla yetinmek zor.
Birlikte üstesinden gelirdik, sen benim acılarımı yüklenirken şimdi bana daha fazla acı veriyorsun. Beni bu şekilde bırakmanı aklım almıyor. Sen olmayınca acı çekiyordum, hayatıma girdin ve beni iyileştirdin; sonra çıktın ve çöküşüm için zemin hazırladın.
Seni hatırlamak istiyorum ama gözümün önüne gelen tek şey, solmuş yüzün, sallanan ip ve yere düşmüş bir sandalye. Seninle birlikte yeşermiştim, sen gittikten sonra soldum. Bir daha hiç yeşermemek üzere.
#Sümeyye, 9 Mayıs
Çok mu zor...
Sonuna kadar tüketip bitirmek yerine ihtiyacımız kadarını alıp, geriye kalanını bizden sonrakilere bırakabileceğimiz bir hayat.
Gerçekten çok mu zor ?
Ercan Kesal
Tam Göğsünüzün Ortasında Bir Yeriniz Acıyacak
Evinizin sizi içine sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark edeceksiniz…
Sokağa fırlayacaksınız…
Sokaklar da dar gelecek…
Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi…
Ne denizin mavisi açacak içinizi, ne pırıl pırıl gökyüzü…
Kendinizi taşıyamayacak kadar çok büyüyecek, bir yandan da kaybolacak
Ayrılmam
Hadi kov beni yüreğinden
Hiçbir yere terk etmem
Seni zar zor buldum ben
Aşktan vazgeçmek yok
Ölsem de terk etmem
Seni zar zor buldum ben
Gideceğim çok yer yok
Aşktan vazgeçmek yok
Gururla harcadım elimde kalanı
Çiçekler aldım sarmadı yaramı
Acı bile kendine getiriyor adamı
Bir dikili ağacım yok
İyileri yakacak, kötülere bakacak
Daha iyi çıktımı, beni bile satacak
Yolun ötesinden yüreğime akacak
Aşka inancım yok
Acıları tatmam gerek
Açığı kapatmam gerek
Kopunca senden, en hoş yerinden
İki göbek atmam gerek
Sıklıkla farklı bir yerde doğsaydım nasıl bir insan olurdum diye düşünüp kalıplarımdan sıyrılmayı düşünürüm. Ama belirli bir yaşa kadar şekillenmiş bir beyni başka bir şekle evirmek bir hayli zor. Hatta felsefe kişinin kalıplaşmış düşüncelerinden sıyrılarak objektif bir yorum yapabilmesinin imkansız olduğunu söyler. O zaman ne yapmalı? Daha çok okuyup, daha çok araştırıp, daha çok sorup daha çok düşünmeli. Bilinçsiz ve içgüdüsel kararlar ve yargılar vermekten kaçınmalı. Çünkü nihayetinde sen şekillenmiş bir bireysin ve senin düşüncelerin aslında gerçeklik taşımıyor.
“bu dünyada umutsuz bir yaşam sürmek için yaratılmadın. umutsuzluk çok uzaktadır, farazidir. gelecek ile örtülüdür. neden zor olanı seçiyorsun ki? geleceğe dair planlar, insanı hüsrana uğratır. neden sana uzak olana bel bağlıyorsun?”
Sevmeyi değil yalnızlığı öğren, çünkü zor zamanlarda en çok ona ihtiyacın olacak.
Telefonum da o kadar çok uygulama var ki 1 saattir 1k yı arıyorum 🤦zor buldum telefon telefon değil de İstanbul trafiği
Ulrike Meinhof
"Ya sorunun bir parçasısındır ya da çözümün. İkisinin ortasında bir şey yok! Bu kadar basit bu ve yine de çok zor."